Simpelgezegd is beelddenken het denken in plaatjes, je bent visueel ingesteld. De meeste mensen doen dit niet. Als er een woord gezegd wordt, ziet de begripsdenker (het tegenovergestelde van een beelddenker) het woord in gedachte voor zich. De beelddenker ziet niet het woord voor zich, maar het plaatje van het woord. Een simpel voorbeeld: er wordt het woord 'stoel' gezegd. De begripsdenker ziet het woord zoals het geschreven is in gedachten, terwijl de beelddenker een plaatje van een stoel in zijn of haar gedachten ziet:

 

Beelddenken gaat 30 keer sneller dan begripsdenken, waardoor de gedachtengang veel te snel vooruitgaat. Persoonlijk heb ik hier ook veel last van. Bijvoorbeeld: je bent in een gesprek met iemand. Je wilt iets zeggen wat net in je opkomt, maar je komt niet aan het woord. Wat je wil zeggen wil je graag kwijt, maar voordat je aan het woord komt, zijn er al zoveel beelden door je hoofd geflitst, dat je moeite hebt met wat je nou precies wilde zeggen. Voordat je aan het ene denkt, denk je als het ware al aan het ander. Met lezen is dit vaak ook frustrerend. Vooral bij stukken tekst die je niet interressant vindt. Je leest de tekst wel, maar moet hem vaak opnieuw lezen omdat je er niet met je gedachten bij was of alweer verder vooruitdacht. 


Omdat altijd het complete plaatje gezien wordt, is het vaak lastig om uit te leggen wat er nou precies bedoeld wordt. Beelddenkers zeggen dan ook voortdurend: 'eehm, uhhh...' Ze maken veel gebruik van gebaren en hebben vaak woordvindingsproblemen. Ook ontstaan er vreemde woordcombinaties, vooral bij spreekwoorden en uitdrukkingen, zoals 'alle wegen rijden naar Rome' in plaats van 'alle wegen leiden naar Rome'. Dit komt omdat beelddenkers associatief denken, ze zien vlug verbanden. In dit geval associëren ze wegen met rijden, je rijdt erop om ergens naar toe te komen. 
Kleine woordjes worden verwaarloosd, er wordt vooral op de grote lijnen gelet. 


Beelddenkers denken ruimtelijk. In gedachten kunnen ze een voorwerp van alle kanten bekijken, ze spiegelen het, draaien het 90 graden: allemaal geen probleem. Deze mensen bekijken ook alles van alle perspectieven. Doordat ze het zo makkelijk kunnen spiegelen, worden veel letters door elkaar gehaald. Er wordt geautomatiseerd gelezen. Dyslexie dus. De b wordt bijvoorbeeld voor een p aangezien, als je de b omdraait en spiegelt is het de p. 

Vaak is er bij beelddenken sprake van een fotografisch geheugen. Herrinneringen worden opgeslagen als een foto. Er wordt vergeten wat er gehoord is, maar onthouden wat er gezien is. 

Gelukkig heeft beelddenken ook een positieve kant. Een beelddenker is creatief, ziet vlug verbanden en de grote lijnen van complexe verhalen.